วันอังคาร, 3 ธันวาคม 2567

ขอเยาวชน…รักสมัครสมาน ภาคภูมิใจที่ได้เกิดมาใต้ร่มพระบารมี….. “โดย ม.ล.ปนัดดา”

ขอลูกๆ หลานๆ จดจำไว้นะครับ เมื่อลูกหลานโตขึ้นเป็นหนุ่มสาว แม้เมื่อสูงวัย มีครอบครัว มีลูกมีหลาน อายุมั่นขวัญยืน ซึ่งชนรุ่นผมคงจากไปไหนกันไกลมากแล้ว แต่คุณพ่อคุณแม่ของลูกๆ จะคอยเป็นกำลังใจให้กับลูกหลานทุกคนเสมอ สิ่งที่ลูกหลานต้องจดจำไว้ คือ ความภาคภูมิใจที่ได้เกิดมาบนผืนแผ่นดินไทยในรัชสมัยของพระองค์ท่าน พระบาทสมเด็จพระปรมินทรมหาภูมิพลอดุลยเดช พระองค์ได้เสด็จจากไปตั้งแต่ลูกหลานยังเป็นเด็ก พระองค์ทรงเป็นพระมหากษัตริย์ที่ล้ำเลิศด้วยคุณธรรมความดีอันประเสริฐยิ่งและเปี่ยมด้วยพระปรีชาสามารถ ทรงเป็นที่รักอย่างที่สุดของปวงชนชาวไทยทั่วหล้า ที่คุณพ่อคุณแม่ คุณปู่คุณย่า คุณตาคุณยาย ของลูกๆ และประชาชนคนไทยร้องไห้กันทั้งแผ่นดินด้วยความรักความอาลัยและคิดถึงพระองค์ท่านอย่างสุดพรรณนา ลูกหลานจะมีความเจริญเติบโตขึ้นในบ้านเมืองไทย ท่ามกลางความสุขความเจริญ ที่พระองค์ได้ทรงปฏิบัติบำเพ็ญ มีพระมหากรุณาธิคุณปกเกล้าฯ พระราชทานไว้ให้กับลูกหลานเมื่อหลายปีก่อน พระราชดำรัสเรื่องความเพียร ความอ่อนน้อมถ่อมตนอย่างสม่ำเสมอ ความรู้รักสามัคคี ความซื่อสัตย์สุจริต และการประพฤติดีประพฤติชอบ ถือเป็นเรื่องที่พระองค์ได้ทรงมีพระราชปณิธานมุ่งมั่นให้ลูกหลานเจริญเติบใหญ่เป็นคนดีของบุพการี ประเทศชาติ และพระองค์ท่าน

บทเพลงๆ หนึ่ง ที่คนในรุ่นคุณพ่อคุณแม่ของลูกๆ ขับร้องกันด้วยความตื้นตันใจในทุกครั้งไป ลูกหลานคงจำได้ ‘ต้นไม้ของพ่อ’

“…จากวันนี้สักหมื่นปี ต้นไม้ที่พ่อปลูก
ต้องสวยต้องงดงาม และยิ่งใหญ่
สืบสานและติดตาม จากรอยที่พ่อตั้งใจ
เหงื่อเราจะเทไป จากหัวใจ
ให้ต้นไม้ของพ่อ ยังงดงาม…”

ปนัดดา ดิศกุล…..บันทึกเมื่อ ๒๔ ตุลาคม ๒๕๖๐ กรุงเทพฯ